Kilka dni po przeprowadzce do mieszkania przy ulicy Adanac (pierwszego po przyjeździe na staż naukowo artystyczny do Vancouver), ktoś z sąsiedztwa zwrócił uwagę, że nazwa ulicy to „Kanada”, jeśli czyta się ją od tyłu. Na mój ostatni spacer dźwiękowy, których podczas mojego pobytu odbyłem bardzo wiele, zdecydowałem się na wędrówkę tą dość spokojną, 4-kilometrową ulicą, idąc tyłem. Zajęło mi to około 1 godziny i 20 minut. Poza kilkoma dziećmi skaczącymi nieopodal na trampolinie, kiedy przechodziłem obok, nikt nie wydawał się zaskoczony. "Spójrz, on ma oczy z tyłu głowy", krzyknął jeden z dzieciaków. Jednym z celów mojego pobytu w Vancouver było krytyczne przemyślenie dźwięków miasta poprzez podążanie śladami przeszłości. Próbowałem połączyć się ze złożoną historią tej części świata poszukując echa jej minionych pejzaży dźwiękowych, wciąż wybrzmiewających, choć znacznie przytłumionych hałasami kolonializmu i kapitalistycznym rytmem życia codziennego. Naturalnym więc stało się dla mnie spędzenie ostatniego dnia na doświadczeniu miejsca, z którego zacząłem tę wędrówkę, tym razem jednak idąc w odwrotnym kierunku, jakby pod włos współczesności. Nagranie towarzyszące temu skromnemu zapisowi mojego spaceru, wykonałem za pomocą mikrofonów binauralowych umieszczonych w moich uszach. Podążając za ideą projektu, nagranie jest odtwarzane od tyłu.