Ale pomimo swojej fizycznej znikomości, pył ma ogromne negatywne konotacje. Jest awatarem tego, co nieczyste. Jest znakiem entropii, zaniedbania, materii bez celu. Kurz jest tym, co gromadzi się na nieczytanych książkach, na szafkach i półkach. Jest figurą fragmentu, podziału i dezintegracji, tego, co niezmiecione, niekochane, przeoczone i wyrzucone. Ale kurz to nie wszystko, co złe. Ziarnko kurzu może być miniaturą świata. Gdziekolwiek spojrzymy, znajdziemy pył, nawet w najbardziej odległych miejscach we wszechświecie. Przekazuje coś o swoich narodzinach i o tym, dokąd podróżował. Zapisuje historię. W tym sensie jest naprawdę świadkiem, ale bardzo cichym – przenika, ale jest często niedostrzegalny.

 

Możliwe, że jakiś pył w kosmosie jest siedliskiem życia. Możliwe, że wiatry słoneczne rozprowadzają ziarna pyłu zawierające bakterie po całym wszechświecie, chociaż niektóre nie przetrwają promieniowania kosmicznego. Życie jako bakterie, może być niezwykle wytrzymałe i wykazywać znacznie większą różnorodność metaboliczną niż wszystkie zwierzęta i rośliny razem wzięte. Grecki mędrzec Anaksagoras nadał tej idei kosmosu obsypanego życiem przemierzającym wszechświat swoją nazwę – panspermia, od greckiego "wszystkie nasiona". Panspermia ma moc ożywienia naszego wyobrażenia o pyle z figury lekceważenia i nieistotności do figury istotnej substancji, co zainspirowało powstanie tej pracy i chęć poświęcenia uwagi i piękna temu, co niedoceniane.^*

 

 

 

 

^* fragmenty tekstu zaadaptowane zostały z artykułów Magazynu Cabinet, no. 3, 33, 35 oraz źródeł internetowych.