Postrzeganie niezwykłych ciał historycznie ulegało przemianom – utożsamiano je z boską karą, tajemnicą, lub wystawiano na pokaz dla rozrywki. W próbie odzyskania sceniczności zwracam się ku pokazom magicznym. Wykonuję na sobie jedną z najstarszych i najpopularniejszych sztuczek iluzjonistycznych - przepiłowanie kobiety na pół. To zagadkowe rozczłonkowanie ciała staje się wspólną płaszczyzną dla wątków niepełnosprawności, rozrywki i czasu. Przy nieobecności prowadzącego i niewidzialności znacznej części mojego ciała, dotykam iluzjonistycznej umiejętności “uchodzenia za” (ang. passing) i swojej podmiotowości w roli niczyjej asystentki.