„Uziemienie”, październik 2003, video 57 min 27 sek

 

Dokumentacja performancu dokamerowego, która przeleżała na taśmie mini dv 18 lat i nie ujrzała światła dziennego. Był to czas mojego wzmożonego zainteresowania śmiercią. Film nakręciłam w Puszczy Kampinoskiej. Leżałam w zagłębieniu w ziemi, pokrytym mchem. Wbijały się we mnie obu-marłe konary drzew, wędrowały po mnie leśne owady, a ja starłam się być nieporuszona. Ziemia o tej porze roku już nie ogrzewa. Moje ciało po kilkunastu minutach zaczęło dotkliwie odczuwać chłód, który powoli przeszywał mnie całą. Wchodził w kości, w krążącą we mnie krew, w jelita, wątrobę, serce. Zimno skanowało moje ciało od dołu do góry. Skóra stopniowo czerwieniała. Walczyłam z drżeniem ciała, które tracąc temperaturę, próbowało ją podnieść, wymuszając pracę mięśni. Drętwiały mi kończyny i całe ciało. Traciłam poczucie kontroli nad moim organizmem. Odrzucałam myśli o zim-nie, odrzucałam jakiekolwiek pojawiające się myśli, dzięki czemu wprowadziłam się w stan zjedno-czenia z otaczającą przestrzenią. Był to stan wtopienia się w ziemię, „uziemienia”. Moje „ja” rozpłynęło się, było punktem wśród nieskończenie wielu punktów, które nie było ani ważniejsze, ani pomniejsze. Istniało. I to istnienie zakorzeniało się we mnie i rozprzestrzeniło się. Dotykało i napełnia-ło każdy inny punkt mną z wzajemnością wielowymiarowością i bezczasowością. Wyrywały mnie z tego stanu rozpoznawalne dla mnie głosy przechodzących ludzi i dźwięki przelatujących samolotów. Cisza i brzmienie przyrody wprowadzały mnie ponownie w odmienny stan świadomości.

 

Przeżyłam pierwszy stan hipotermii. Przy realizacji tego performance towarzyszyła moja kuzynka, Alicja Truszkowska, która dbała o moje bezpieczeństwo.

 

Było to głębokie doświadczenie utraty siebie i zjednoczenia z przyrodą. Odczucie sensu transformacji istnienia.

 

„Uziemienie” dedykuję migrantom i migrantkom, osobom, które niosą im pomoc i wszystkim, którzy kochają bliźniego swego jak siebie samego.